HomeGevoelsleven
Gevoelsleven,Het praten is beperkt maar mijn gedachten vertellen zoveel, de zelfgesprekken houden mij de hele dag bezig. De hele dag mijn gedachten tot beschikking . Waar ik zoal aan denk? het fladdert van de ene gebeurtenis naar de andere, hoe het was toen ik nog zelf auto reed, waar mijn Moedertje lief zo trots op was dat ik zo n zelfstandige vrouw was, of hoe was het als ik met mijn hondjes ging wandelen. Als ik nog had kunnen zingen hoe goed zou ik nu geweest zijn, tot aan mij kinderjaren aan toe hoe ik mijn eerste letters schreef, de gebeurtenissen die ik allang vergeten was komen vanuit het diepe naar boven tot in de detail. Mijn gedachten geven steeds antwoorden als er visite is, maar helaas ze horen mij niet, ik wil een poging doen om te spreken maar voor ik de aanzet heb gemaakt om de eerste letters eruit te persen is het verhaal al ten einde en slik ik mijn woorden maar weer in en vloeien ze weer af naar mijn gedachten. Het leven, leeft om mij heen, ik kan het niet meer pakken, steeds als ik er naar toereik merk ik hoe beperkt mijn mogelijkheden zijn, ik wil het zo graag terug pakken wat ik in twee jaar heb verloren. Die kant op Afien, daar is het leven waar ik in thuis hoor, daar grijp het dan, het ligt voor je voeten, daar pak het, pak het dan!
Soms, heel even soms .., dan is dat gevoel er even, dan word ik bijna bang van dat gevoel dat mij overvalt. De wereld draait inmiddels met een snelheid om mij heen waar ik niet meer bij in de buurt kan komen. Mijn man die zich uitslooft om alles zo goed mogelijk draaiende te houden, ja soms, heel even soms...........
Met man en macht op de been om mij het zo goed mogelijk naar de zin te maken, mijn natje en droogje te geven, soms, heel even........... Mijn lichaam doet niet meer wat ik wil maar mijn geest draait op volle toeren en zit vast in zijn uiting, ja soms, heel eventjes maar....... Moet ik huilen of toch maar niet, want bij huilen gaat mijn hoofd dicht zitten en mijn neus lopen en ik kan de boel niet meer schoonhouden bij al dat gesnotter, de armen willen niet meer wat ik wil, ja soms, heel even maar verlang ik .........
Het word avond de hulpverleners zijn weg mijn man neemt de put weer over, eten koken mij verzorgen, broodje smeren voor zijn nieuwe werkdag, druk, druk, druk, soms, heel even soms............ Ach, het eten is gedaan de rust is wedergekeerd, lekker voor de tv met mijn hondjes op schoot, kaarsjes aan, soms, heel eventjes maar, verlang ik naar de dood, maar nu even niet.
Afien
> Esperanza
> dspier
> Catja
> Arwi
geniet er van 
> Peet
> Nautica
,tuurlijk zijn er momenten waarop ik denk,als dat beademingsapparaat nou nog 1x gaat piepen dan geef ik hem toch een gooi die dijk over 
,of idd 24uur ALS waar je mee bezig bent!!!,Op mijn werk zeggen ze wel eens,ik weet niet of ik nu nog aan het werk zou zijn hoor,is wel heel zwaar!ja natuurlijk is het zwaar,iedere dag wordt het zwaarder,maar juist omdat je er 24uur per dag inzit,wil je er wel eens even uit,even je zinnen op wat anders zetten,even niet te hieven zien dat degene waar je zo van houd en een heel leven mee deelt,iedere dag in moet leveren,nog maar lichamelijk een schim is van de te dikke beer die hij was! 
> marian
> Jan v
> Letty